Zoals het cliché het wil was Kenny al vroeg gebeten door de acteermicrobe. Een hoofdrol als dokter (mét een gebroken pols) in het kleuterschoolspektakel was het vonkje dat nodig was om een leven vol spel en plezier te ambiëren. En het gaf hem meteen de gelegenheid om zijn allereerste zinnetje te improviseren: “Dag juf, ik zie je wel weer!”

Slechts een paar jaar later ontdekte hij – toen hij Pontius Pilatus speelde tijdens een eucharistieviering in de kerk – dat de schurk spelen veel voordelen heeft. “Je stuurt het verhaal en je krijgt de beste zinnen”.

Veel rollen in het plaatselijke liefhebberstheater volgden; een opleiding regie in KASK bracht hem ook in contact met de wereld achter de camera van zijn geliefde medium – film & tv – en hij stond aan het roer van vzw’s vol creatievelingen en gelijkgezinden. Theaterstukken in Gent en een jaar bij de Belgische Improvisatie Liga volgden en toen ontstond Improtheater Compagnie Amai; een Gentse improvisatiegroep.

Gecombineerd met een job als geëngageerd ambtenaar (jawel, ze bestaan!) voor Stad Gent bleef hij aan de weg timmeren, tot hij in 2018 de sprong naar volledige zelfstandigheid waagde; en sindsdien aan de slag als is als acteur, improvisator, schrijver, presentator, animator enz.

Comedy en humor spelen een grote rol in zijn leven als acteur en hij houdt van donkere personages met een “stevige hoek af”. Geen licht zonder duisternis. “Het is heerlijk om uzelf te verliezen in een personage dat ver van u af staat, dat u toelaat om uw eigen donkerste demonen en kleinste kantjes onder ogen te zien. Geen veiliger plek dan het speelveld van het theater of tussen “actie” en “cut” op een filmset.

Kenny benoemt zichzelf meer als een speler dan een acteur en houdt niet van franjes. Method en Meisner zijn hem niet vreemd maar zijn filosofie over acteren is eerder pretentieloos: “Ik ben van de school van Anthony Hopkins, die zei: ‘Kom op tijd, leer uw tekst, wees vriendelijk en doe het gewoon.’ En hij heeft gelijk.” “Spelen is het schoonste dat er is. Ik heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken, via lange omwegen en vele hindernissen. De ambities zijn groter dan ooit; en ik mag het Lot, de goden of wie er zich ook over ons bekommert, heel erg dankbaar zijn: ik mag kind blijven in een wereld die steeds meer volwassen dreigt te worden.”

Kenny’s kindertijd was er één van heel veel films zien en boeken lezen. Een plaatselijke videotheek niet ver van zijn ouderlijke huis verborg alle obscure horrorfilms in donkere hoeken van de zaak, maar Kenny wist ze te bemachtigen.

Gelukkig bleef zijn filmsmaak niet beperkt tot monsters en slijmerige creaturen (al blijft hij wel een liefde koesteren voor gruwel en de krochten van de filmwereld) en dook hij de filmgeschiedenis is. Met een steeds groeiende filmkennis kon interesse in scenario’s natuurlijk niet uitblijven. Hij leerde de mechanismen van heel wat geslaagde films en series beter kennen en begon ook reeds op jonge leeftijd eigen scenario’s neer te pennen.

Schrijven zat al van heel vroeg in het bloed: hij tikte voortdurend verhalen uit op de oude typemachine van zijn moeder, schreef een boek in de lagere school (“De Dino’s” over… euh, dinosauriërs) en begroette het maagdelijk witte papier met open armen. Momenteel werkt hij aan een kinderboek dat later bewerkt zal worden tot een theaterstuk (“Walg-vis”) en werkte hij mee aan scenario’s voor reclame en televisie.

Kenny’s liefde voor komisch acteren kwam vooral tot uiting in het improvisatietheater. In 2012 werd hij ingelijfd door de Belgische Improvisatie Liga uit Antwerpen, maar de drang was te groot om zijn eigen koers te varen: datzelfde jaar ontstond Compagnie Amai in Gent.

Dankzij vaste Gentse speellocaties in Bar Mirwaar en De Meubelfabriek in de Brugse Poort (een tijdelijke invulling van een oude fabriek), een uitgebreide spelersgroep, een energierijke speelstijl én frisse formats heeft het improgezelschap ondertussen een sterke reputatie en achterban.

Naast optredens in de heimat Gent speelt Compagnie Amai ook in het buitenland; op het Nederlands Theatersport Toernooi in Utrecht, in Hoopla Improv in London en tijdens het Edinburgh Fringe Festival in Schotland. Verder stond Kenny ook als speler op het podium in Barcelona en in Vietnam.

“Als improvisator ben je flexibel. Je bent tegelijk speler, schrijver, regisseur, monteur. Je beslist zelf waar en wanneer een scène begint en wanneer die eindigt. Op het moment zelf alles verzinnen werkt niet beklemmend maar net bevrijdend. Timing, humor, ontroering, soms groteske comedy… alles kan en mag; alles komt samen. Impro gaat over samenspel; op zoek gaan naar de beste, de grappigste, de mooiste scène… en soms gaat het ook gewoon over de grootste onzin op de knapste manier brengen. Impro is acteren op het scherpst van de snede.”